Een literatuurstudie: Tenuitvoerlegging van buitenlandse beslissingen op het gebied van het CMR-verdrag

Geïnspireerd door de grote een blog voor bijna een toeristische Heb ik besloten om een ​​nieuwe categorie te introduceren alert: “Een literatuurstudie”. Ik zal in de ring of bespreken opkomende (niet zo vaak) wetenschappelijke publicaties gewijd aan het recht van een transport (zowel boeken als in wetenschappelijke tijdschriften). Sommige lezers van deze serie lijkt te theoretisch, maar in tegenstelling tot de schijn, de opvattingen die door de vertegenwoordigers van de wetenschap hebben vaak een grote impact op de praktijk. Dit feit wordt niet vaak genoemd door de rechter in hun uitspraken, die direct op hun beurt van invloed op de transportindustrie. Daarom moet u weten, wat zijn de nieuwste trends in de leer. Vandaag is de eerste vermelding in deze categorie, de tenuitvoerlegging van buitenlandse beslissingen in verband met het CMR-verdrag.

Inleidende opmerkingen

Transport Law is een onderwerp dat niet vaak zien de publicatie in wetenschappelijke tijdschriften. Nog zelden kan voldoen aan dergelijke publicaties door Poolse auteurs in prestigieuze internationale wetenschappelijke tijdschriften gewijd aan het recht van een transport. Met des te meer plezier heb ik gelezen recent artikel van dr.. Vrij Krzysztof Wesolowski. “De onduidelijke verhoudingen tussen CMR en het EU-recht betreffende de rechterlijke bevoegdheid en tenuitvoerlegging van buitenlandse vonnissen” (Onduidelijke relatie tussen de CMR en de EU-wetgeving betreffende de bevoegdheid en de tenuitvoerlegging van buitenlandse beslissingen) gepubliceerd in dit nummer 2/2011 European Transport Law. Artikel verwijst naar een zeer belangrijke kwestie van de tenuitvoerlegging van buitenlandse beslissingen in zaken met betrekking tot het CMR-verdrag ingeleverd in het kader van de uitspraak van vorig jaar door het Hof van Justitie van de Europese Unie (Polen is nog steeds algemeen genoemd ETS).

De zaak voor de Nederlandse rechter

In geval van geschillen die voortvloeien uit de uitvoering van het wegvervoer op basis van het CMR-verdrag, is het niet ongewoon, dat een beslissing gegeven in een land moet worden gedaan in een ander land. Er is dan een vraag, op welke basis de beslissing van de gerechten van een land kan worden erkend en ten uitvoer in een ander land. Overeenkomst zelf regelt de kwestie in de kunst. 31 paragraaf. 3 het vormen van, dat de arresten van de rechtbanken van het ene land na voltooiing van de noodzakelijke formaliteiten zijn uitvoerbaar in een ander land, en formaliteiten kunnen niet betreffen de herziening van de zaak. Het probleem is dat, dat in aanvulling op het CMR-verdrag in alle landen van de Europese Unie, de bepalingen van Regeling 44/2001 op het gebied van rechterlijke bevoegdheid, de erkenning en de tenuitvoerlegging van beslissingen in burgerlijke en handelszaken, dat de regels waarop een beslissing die in het ene EU-land kan worden erkend en uitgevoerd in een ander EU-land. In een geval onderzocht door de Nederlandse rechter (Rechtbank te Utrecht w sprawie TNT Express Nederland BV over AXA Insurance Ltd) was twijfel over, Wat is de relatie tussen de EU-verordening en het CMR-verdrag. Nederlandse rechter omdat hij niet zeker, en herkennen van het verzoek tot tenuitvoerlegging van het arrest van de Duitse rechter, heeft het recht om te onderzoeken, of de Duitse rechter bevoegd was om de zaak te behandelen. CMR-verdrag is niet duidelijk op dit punt – Er is geen expliciete bepaling, Dit zou de mogelijkheid, maar ook het ontbreken van een duidelijk verbod van een dergelijke studie. Een dergelijk verbod is gebaseerd op artikel. 45 de Verordening nr. 44/2001, maar de Nederlandse rechter twijfels had, of het kan worden gevonden op de toepassing, want volgens artikel. 71 regelgeving niet in strijd is met de bepalingen van het Verdrag, waarbij de lidstaten partij zijn en die, in specifieke aangelegenheden.

Vraag aan het Hof van Justitie en het arrest van het Hof

Niet in staat om zelfstandig op te lossen haar twijfels, Nederlandse rechter vroeg het Hof van Justitie met een aantal vragen m.in. van de toepasselijkheid van het CMR-verdrag, van verordening nr. 44/2001, en, of het Hof heeft de bevoegdheid om een ​​bindende interpretatie van de CMR maken. Tribunaal vonnis van 04.05.2010 r. Zaak C-533/08 Nee beantwoordt de vragen en zei dat de Nederlandse rechter, dat de specifieke bepalingen van het verdrag, zoals het CMR-verdrag betreffende de rechterlijke bevoegdheid en tenuitvoerlegging van beslissingen zijn slechts van toepassing indien ze zijn zeer voorspelbaar, vergemakkelijken van de goede rechtsbedeling, om zoveel mogelijk te voorkomen dat het risico van parallelle procedures en zorgen voor de even gunstige voorwaarden als verordening nr. 44/2001 het vrije verkeer van beslissingen in burgerlijke en handelszaken en het wederzijds vertrouwen in de rechtsbedeling in de Unie. Bovendien heeft het Hof gevonden, dat heeft geen bevoegdheid om het CMR-verdrag te interpreteren.

De zin was enigszins verrassend, niet alleen omdat het Hof over het algemeen niet specifiek gereageerd op de vragen, behalve een met betrekking tot de mogelijke interpretaties van het CMR-verdrag, maar ook heerste in strijd met de Advocaat-generaal. Ondertussen, de overgrote meerderheid van de beslissingen van het Hof vallen samen met de suggestie van de advocaat-generaal ter voorbereiding van een specifiek juridisch advies van het Hof over de vraag, de diagnose. Uit het arrest is het moeilijk af te leiden aan, of in zaken betreffende de voorwaarden van het CMR-verdrag erkenning van rechterlijke beslissingen uit een ander EU-land komen voort uit het verdrag of de verordening. Geconcludeerd kan worden, dat kan alleen werken als de Conventie, indien de bepalingen van verordening zijn meer liberale, als het gaat om erkenning van vonnissen. Dit zou leiden tot de conclusie, dat de rechtbank de beslissing over de erkenning van buitenlandse rechterlijke beslissing heeft geen recht op inzage, of de rechter, dat het bevel bevoegd was krachtens het Verdrag. Dus ze zijn gevormd voor de erkenning van beslissingen in Verordening, en erkenning van beslissingen kader van het Verdrag in het licht van het arrest is niet minder gunstig zijn dan op grond van Verordening.

Kritische commentaar

In het genoemde artikel, de auteur kritiek op het arrest van het Hof. Aan de ene kant, vestigt de aandacht op de dubbelzinnigheid van het arrest – de werkelijke inhoud ervan kun je alleen maar raden, maar miste een duidelijk antwoord op de vragen van de Nederlandse rechter. Anderzijds wijst, dat indien de beslissing zou moeten worden geacht in deze wijze, dat zelfs ten aanzien van erkenning van beslissingen die op basis van het CMR-verdrag, die uitdrukkelijk worden behandeld in de Conventie, dient te onderzoeken, of de bepalingen van de verordening moet niet van toepassing als gevolg van een aantal factoren beschreven door het Hof, Dit oordeel zou een belangrijke afwijking van de rechtspraak te zijn, met nadruk op de autonomie van de speciale conventie en vertegenwoordigen, Verordening nr. 44/2001 kan alleen worden toegepast in gevallen die niet in de verdragen, en in geen geval.

Persoonlijk ben ik het eens met de auteur, dat het Hof heeft niet stilgestaan ​​in dit geval aan de gelegenheid en de uitspraak heeft gedaan, dat is ingewikkelder dan uitgelegd wat. Omdat het Hof gebruikte de concepten van sterk niet-gespecificeerde, kan veroorzaken aanzienlijke praktische problemen. De kritiek op het vermeende standpunt van het Hof, dat de verordening zal van toepassing in elke situatie, ook beschreven in de Conventie, alleen zal het voordelig uit het oogpunt van de stroom besluiten, Ik zou voorzichtig zijn, Ik begrijp van de auteur is van mening, die een belemmering vormen van de toepassing van het Verdrag.

Ongeacht de persoonlijke opvattingen in zijn stem zouden het op prijs uitstekende analyse van de beslissing van het Hof met name in de context van zijn eerdere veroordelingen. De enige tekortkoming van het artikel blijft een gebrekkig Engels vertaling van de tekst, die zeer moeilijk te lezen, maar dit verandert niets aan mijn algehele positieve beoordeling van de publicatie.

Aan het eind van een nieuwsgierigheid voor de lezers, którzy dotrwali do końca tekstu 🙂 Opisywana sprawa jest przykładem tego, er zeker van zijn dat de aangegeven waarde van de zending van bijzondere waarde. De oorzaak van het geschil was in feite het verlies van computerapparatuur met een gewicht van 12 kg en de 50.000 Euro. De vervoerder heeft verklaard de betaling van schadevergoeding ten bedrage van 99,96 SDR betekent een paar honderd goud. Gelukkig voor het slachtoffer de rechtbank uiteindelijk vond het gedrag van de drager voor grove nalatigheid en bekroond met een volledige schadevergoeding. Niet altijd goed, echter aan deze omstandigheden kan het, dat voor de ontbrekende goederen die voor slechts een fractie van zijn waarde te ontvangen.